minakortis: the last keybender

sabahtan beri tuş, mouse, işlemci ne geçtiyse elime büküyorum. paso büküyorum. appa niyetine de emektar bilgisayar sandalyemi kullanıyorum. tek eksiği uçamıyor oluşu. ha bir de iletişim sorunumuz var. hakaret etmeden bir yere gitmiyor. ben gibi bir adamı zorla çemkirtiyor. (bkz: çemkirmek). hemen özet geçelim:

spiderman'in ağ atmayı öğrendiği sahneyi hatırlayanlar şimdi spiderman'ın yerine beni koysunlar. ben el kol hareketi yapmıyorum ama. "yip yip" tarzı bir bir kelime bulacağım sandalyem için. "hadi" diyorum sandalyede tepki yok. "horsi hadi" diyorum gene tık yok.

"oğlum"
"aslanım"
"kartalım"
...
"aşkitom" !!?? (hadi ordan demedim öyle bir şey; zaten desem hareket edeceği varsa da etmez)
...

liste uzadıkça uzuyor. sinirleniyorum haliyle.

"eeeh yeter be s... git lan!" diyerek basıyorum tekmeyi. ohooo bir de bakıyorum benim sandalye ufka doğru yol almaya başlamış. "buldum!" diyorum. ehe küfredince istediğimi yapıyor çakal. "gel lan buraya yoksa polise veririm seni" diyorum. "pardon abi hata yaptıysak affet" dermiş gibi tekerlekleri birbirine dolaşmış halde geliyor yanıma. şimdi işin yoksa bir de tekerleklerle uğraş. "hey güzel Allah'ım, sizi bana sayıyla mı verdi?" diyorum.

"tamam hakaret edince oluyorree!". eojfksdkljf.

özetimi burada bitirirken ben de "tuş"bükme eğitimine devam ediyorum bilgisayar başında. şu dersleri bükmeyi öğrendiğim zaman da avatar olucam. yandınız olm.

insan kendini çizgi filme kaptırınca ortaya yukarıdaki gibi fantastik bir yazı çıkabiliyor. aldırmayın bana, normalde böyle biri değilim.

not1: şimdi de böyle biri değilim. bakmayın öyle kötü kötü. : ))
not2: eskişehir ve civarında altında peluş oyuncağıyla "yip yip" diye gezen biri görürseniz bilin ki o ben değilim.